Ik ben een “working girl”.

Mijn baan (en die van mijn collega’s) is er een van 24 uur per dag 365 dagen per week en jaar in jaar uit. Van cao, sociale voorzieningen, medische ondersteuning en loon compensatie hebben we hier nooit gehoord en de arbeidsomstandigheden zijn ronduit slecht te noemen. Als we geluk hebben krijgen we soms vers water en een beetje eten. Maar ik hoor dat we wel heel nuttig werk doen, want we produceren iets wat iedereen wil hebben…nl goedkope pupjes! Juist omdat we dit zo goed doen, kunnen mensen steeds opnieuw weer zo’n pupje kopen en als deze niet meer bevalt, doen ze die weer weg en kopen een nieuwe pup! Ik begrijp dat deze zelfs op afbetaling gekocht kunnen worden, al voor een paar euro per maand wordt zo’n pupje aan je deur afgeleverd en met een beetje geluk blijft zo’n diertje dan leven tot je het afbetaald hebt.

Mijn naam is teef 61.
Vaag kan ik me herinneren dat ik een andere naam had…toen was ik bij iemand thuis en had een lekkere mand om in te liggen. Ik had een eigen etensbak waar steeds weer iets lekkers ingedaan werd en een lief ensen-meisje die heerlijk met me kwam knuffelen. Ineens was dat over ..ik hoorde iets van : allergie…geen tijd meer …andere baan etc. en toen kwam iemand die op “marktplaats” mijn advertentie had gelezen. Het meisje had wel hele rare natte ogen toen ik weg ging, maar de mama zei toen: ze gaat het heel goed krijgen en wij nemen wel weer een ander hondje ….ooit!!!

Ik werd ergens in een schuur gezet bij een hele boel andere honden, die me vertelden dat zij ook “working girls” waren…wat het betekende wist ik toen nog niet…maar wel dat het erg hard werken moest zijn, want ze waren allemaal erg mager en verdrietig.

De 1ste dagen gebeurde er niks…ik kreeg af en toe wat eten, maar nooit zoveel dat ik weer dat lekkere warme gevoel in mijn buik voelde. Toen werd ik zwanger, raar is dat…! Steeds meer kreeg ik het gevoel dat er iets bijzonders ging gebeuren en na weken was het zover…ik beviel van 9 gezonde baby’s en ik was zo trots!! Ze zagen er prachtig uit en ineens vond ik het niet meer erg om working girl te zijn in een donkere schuur. Ook de honger voelde ik niet meer zo erg. Mijn dagen waren vol liefde voor mijn kindertjes die goed groeiden en steeds meer gingen lopen en stoeien met mij en met elkaar. We waren een geweldige familie en zo had ik het wel jaren vol kunnen houden. Toen kwam de dag dat een meneer langs kwam en alle kindertjes wilde zien. Uiteraard liet ik dit toe, want als trotse moeder vond ik het geweldig dat ze zoveel bewondering kregen. Ik hoorde iets zeggen van : ze zijn toch haast 6 weken? Da’s oud genoeg…en ineens… was mijn nest leeg! Ik wachtte en wachtte…maar niemand kwam mijn kindjes weer terug brengen. Toen ik luidkeels lag te huilen over dit gemis, kwam er iemand met grote laarzen aan die me een flinke schop bezorgde. Door de pijn vergat ik heel even waar ik zo’n verdriet over had, maar mijn leven bleef erg leeg.

Na iets meer dan een half jaar was ik weer zwanger, deze keer had ik 8 pupjes. Weer was ik gelukkig en nam me voor dat deze niet bewonderd mochten worden, want ik wist het resultaat al. Ik zou vechten voor mijn baby’s. De andere meiden zeiden me dat dit geen goede beslissing was, want zij hadden al mee gemaakt wat daar het gevolg van was…. Mijn baby’s groeiden iets minder goed dan de vorige keer…ik had te weinig voeding voor ze en soms kon ik niet slapen van het hongerige gepiep van hun. De dag dat die meneer met zijn laarzen langs kwam naderde en ik zette me schrap!! Toen hij mijn hok in kwam begon ik te grommen en liet mijn tanden zien. Zo…dát zal hem wel leren dacht ik toen! Ik heb de stok niet echt zien aankomen…maar toen ik weer bijkwam, was het nest leeg al mijn baby’s waren weg!

Inmiddels is dit al 6 x gebeurd…..ik huil niet meer als ik ze mis, ik laat de meneer komen en grom niet eens meer… de meiden / collega’s vertellen me dat ik het goed doe, door me er maar bij neer te leggen en dat mijn baby’s ergens opgroeien waar ze wel eten en drinken krijgen. Maar ineens gebeurde er weer iets wat me alle goede voornemens liet vergeten. Hok 59 en 60 waren al een tijdje geruimd…geen idee wat dat woord betekent, maar dan gaan die collega’s ineens slapen en worden ze weg gedragen in een ton. Nu kwamen er 2 nieuwe collega’s, dus ik keek even door de gaten wie het waren. Ineens drong het tot me door dat daar 2 dochters van me zaten. Ik herkende ze meteen en ook zij begonnen van pure opwinding te janken. Even later werden ze vreselijk geschopt en toen….kwam al mijn vechtlust weer boven. Ik wilde het beter voor mijn kinderen…en nu werden ze vreselijk pijn gedaan. Dagen heb ik geblaft dat ze hun vrij moesten laten…gegromd naar iedereen die in de buurt kwam van onze hokken. Mijn nagels zijn afgesleten van het springen tegen de wand op. Ik ben zwak…niemand geeft me meer iets te eten, eigenlijk wil ik wel gaan slapen, maar wie komt er dan nog voor mijn dochters op? Als ik eerst maar eens wat te eten zou krijgen…dan werd ik weer wat sterker…. Net hoorde ik dat ik mijn nutteloos geworden was…teef 61 moet worden afgevoerd. Geen idee wat het betekent om nutteloos te zijn…maar ik hoorde wel dat ik eindelijk werd afge”voerd” en …..voer betekent eten. Gelukkig!! Ik zal proberen om een beetje van dat “af voer” te bewaren voor mijn dochters…die hebben ook zo’n honger!!!!

Verhaal opgetekend namens vele “working girls” die zelf niet de mogelijkheid hadden, maar gelukkig nu niet meer hoeven te lijden en voor alle toekomstige working girls die wij met ons allen laten bestaan omdat we steeds opnieuw bij broodfokkers blijven kopen.

Bron: Hondenopvang de Panninghoeve